Tijdens mijn vakantie deze zomer kreeg ik na een paar dagen flinke last van mijn onderrug. Zelfs simpele dingen als opstaan en gaan zitten zorgden voor een flinke pijnscheut in mijn onderrug. Als ik één ding geleerd heb tijdens en na mijn burn-out is het dat ons lijf nooit liegt. Blijkbaar had ik ergens te veel ballast op mijn rug en schouders genomen en trok mijn lijf op een moment van ontspanning aan de bel. Diep van binnen voelde ik ook een angst opborrelen. Het zal me toch niet gebeuren dat ik zelf weer in een burn-out beland, notabene nu ik zelf coach ben voor mensen met een burn-out?
De angst die ik hierboven beschrijf werd ook meteen gevoed door een intens gevoel van schaamte. Hoe kan ik ooit aan de buitenwereld, en aan mijn klanten, vertellen dat ik zelf een burn-out heb? Dan ben ik waarschijnlijk wel de slechtste coach ooit! En bovendien ook nog een coach die anderen helpt om met stress om te gaan, maar blijkbaar zelf niet eens met zijn eigen stress om kan gaan. Dat kan echt niet. Dan kan ik net zo goed meteen stoppen met coachen en wat anders gaan doen, want niemand zal me ooit nog serieus kunnen nemen.
Je ziet hoe snel een gedachtestroom kan gaan en hoe snel je jezelf helemaal de put in kan praten. Alsof mijn levenspad ineens een totaal verkeerde zou zijn en ik niets geleerd heb van mijn reis van de afgelopen acht jaar. Toch geloof ik dat het hier ook om iets ‘diepers’ gaat. Blijkbaar heb ik ergens nog een overtuiging in mezelf zitten dat een coach, of misschien wel een mens in zijn algemene zin, perfect moet zijn. En een burn-out is natuurlijk verre van perfect. Dat is pure kwetsbaarheid. En kwetsbaarheid is het tegenovergestelde van controle. Langzaam maar zeker komen we hier bij de kern terecht. Is het niet controle wat we vaak willen behouden uit angst voor afwijzing of de dood?
Eerst even terug naar mijn rugpijn. Mijn eerste reflex was er een die zei: “dit moet zo snel mogelijk gefikst worden.” Ik pakte het telefoonboek en belde een aantal osteopaten in de omgeving waar ik op vakantie was. Godzijdank hadden die allemaal op korte termijn geen ruimte. Vervolgens kwam ik op het lumineuze idee om de fysiotherapeut/haptonoom te bellen waar ik in 2013 als eerste terecht kwam toen mijn eerste burn-out klachten zich aandienden. Een paar jaar geleden was ik ook al bij hem geweest voor vergelijkbare rugklachten. Toen was ik nog in de veronderstelling dat het werd veroorzaakt door het vele bureauwerk. Die vlieger ging nu niet meer op.
Tijdens mijn eerste behandeling bij hem ging het al snel over wat de rugpijn nou veroorzaakte. Wat drukte er letterlijk op mijn rug? Wat wilde mijn lijf me vertellen? De maanden ervoor had ik al vaker het gevoel dat de zware en heftige verhalen en emoties die ik tijdens sessies van mijn klanten toevertrouwd krijg, ook een ballast voor mezelf kunnen zijn. Soms herken ik dingen uit mijn eigen leven of word ik geraakt in emoties die in mezelf nog levendig zijn. Ook gebeurt het weleens dat de zwaarmoedigheid van een klant overslaat op mijn eigen gemoed en dat ik dat gevoel meeneem naar huis.
Als coach in dit vakgebied is het ontzettend belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt. Daar werd ik nu door mijn lijf aan herinnerd. Simpele dingen als even een moment nemen voor en na een afspraak om terug te komen bij mezelf. Maar ook tijdens een wandeling met een klant in de natuur even de grond onder mijn voeten voelen en in verbinding blijven met mijn eigen lijf in plaats van te veel opgaan in de ander. Zonder overigens de verbinding met de ander te verliezen uiteraard. Dat zijn wat mij betreft de lessen die de rugpijn me wilde geven. Eigenlijk is het fantastisch dat ons lijf ons af en toe even wakker schudt, toch?
Tot slot even terugkomend op de kwetsbaarheid, schaamte, controle en angst voor afwijzing en de dood. Ik geloof dat veel van ons in bepaalde mate bang zijn voor afwijzing en de dood en dat dit leidt tot een krampachtig vasthouden aan een gecontroleerd leven. Een leven waarin schaamte en (negatieve) overtuigingen af en toe flink op de voorgrond kunnen treden en ons kunnen beïnvloeden. Wat ik in de loop der jaren heb geleerd is om die controle stukje bij beetje los te laten. Soms wat meer, soms wat minder, soms voel ik zelfs de behoefte om weer wat controle terug te pakken. Om uiteindelijk weer te vertrouwen op de flow van het leven. Zelfs als daar een tweede burn-out voor nodig is…
Herken jij je in bovenstaande thema’s en wil je eens vrijblijvend sparren met mij? Neem dan contact op via onderstaand contactformulier.
