Begin 2013 sta ik nog maar net in de kroeg als ogenschijnlijk ‘vanuit het niets’ alles voor mijn ogen begint te duizelen. Het zweet breekt me uit, mijn hart slaat op hol, en ik krijg het gevoel elk moment flauw te kunnen vallen. In de dagen die volgen rol ik van de ene in de andere paniekaanval. Mijn lichaam gaat met me aan de haal en elke keer heb ik het gevoel alsof ik doodga. Ik ben ervan overtuigd dat er iets mis is met mijn lichaam. Totdat na het zoveelste ziekenhuisbezoek de longarts de legendarische woorden: ‘misschien moet je eens overwegen om aan yoga te gaan doen’ uitspreekt. Ik barst nog net niet in lachen uit.
Uiteindelijk besef ik dat ik weinig keus heb en stel me langzaam open voor een wereld die ik tot dan toe altijd als zweverig heb bestempeld. De twee jaar die volgen gaan met vallen en opstaan. Enerzijds probeer ik me open te stellen voor nieuwe inzichten en ervaringen, anderzijds probeer ik me vast te klampen aan het leven wat ik tot dan toe geleid heb.
Onbestemde angst
Begin 2015 stap ik samen met een vriend in het vliegtuig naar Aruba. De maanden ervoor heb ik moeten herstellen van een pittige achillespeesblessure en de week voor vertrek voel ik me ziek, zwak en misselijk. Ik besluit toch op vakantie te gaan. De zon zal me vast goed doen. Eenmaal aangekomen in de villa, waar ik met acht andere vrienden verblijf, voel ik me niet veel beter. Ik besluit de eerste avond niet mee op stap te gaan en vroeg te gaan slapen. Van slapen komt het niet. Een onbestemd angstgevoel in combinatie met heftige hartkloppingen teistert me de hele nacht. Uiteindelijk neem ik een kalmerend pilletje die ik ooit van de huisarts heb gekregen. De rest van de vakantie laat het me niet meer los en loop ik met mijn ziel onder mijn arm rond. Eigenlijk wil ik maar één ding: naar huis.
Bij terugkomst voel ik me nog steeds ellendig. Aangezien ik net een nieuwe functie op mijn werk heb, besluit ik toch naar mijn werk te gaan. Na een paar uur besef ik dat ik me gewonnen moet geven en ga naar huis. De huisarts concludeert dat het ‘burn-out gerelateerde klachten’ zijn en stuurt me door naar een psycholoog. In de maanden die volgen neem ik rust, ga ik braaf naar de psycholoog en start ik met re-integreren in mijn oude functie.
Psycholoog
Langzaamaan voel ik me opknappen en wordt de oude Rein vakkundig gerestaureerd. Bij de psycholoog leer ik om mijn gedragspatronen te doorzien en om te buigen naar helpende gedragspatronen. Het belangrijkste inzicht komt uit mezelf: deze werkplek in de financiële sector past niet bij me. Zodra mijn re-integratie is afgerond, neem ik ontslag en neem me voor om voor onbepaalde tijd naar Sardinië te gaan. Op een paradijselijke plek zal ik me vast nog beter voelen.
De eerste maanden na mijn ontslag val ik echter in een diep gat. De klachten komen in rap tempo terug en de angst en paniek neemt toe. Een gevoel van radeloosheid overvalt me. Hoe kan het zo zijn dat ik mijn grootste stressbron, in de vorm van werk, heb weggenomen en me toch slechter voel dan ooit? Ik heb de kracht niet om naar Sardinië te gaan en meld me begin 2016 met lood in mijn schoenen weer bij de huisarts. Zij verwijst me door naar een gespecialiseerde revalidatie instelling. Tien wekenlang ben ik twee dagdelen in de week in handen van een team van psychologen en fysiotherapeuten. Tijdens die sessies kom ik voor het eerst een aantal lagen dieper richting mijn kern.
Levens veranderend inzicht
Ik kom tot het levens veranderende inzicht dat ik ver van mezelf en mijn levenspad ben afgedwaald. Mijn emoties, gevoelens en lichamelijke waarnemingen heb ik grotendeels uitgeschakeld en ik ervaar een innerlijke leegte. Mijn behoefte aan verdoving middels wiet en alcohol is hierbij de perfecte zelfmedicatie geweest. Een helpende overlevingsstrategie tijdens de scheiding van mijn ouders in mijn tienerjaren. Ook komt het besef dat ik mijn eigen verlangens en wensen heb onderdrukt.
Mijn studie, werk, hobby’s, sommige vrienden. Alles is gericht op de buitenwereld en het beeld waarvan ik denk dat ik eraan moet voldoen om gezien en geaccepteerd te worden. Ik durf mezelf nauwelijks uit te spreken en aan te geven wat ik belangrijk vind, heb zeer weinig zelfvertrouwen en een negatief zelfbeeld. Voeg daar patronen als perfectionisme, een groot verantwoordelijkheidsgevoel, moeite om grenzen aan te geven, conflictvermijding en een drang naar controle aan toe en je hebt een onweerstaanbare cocktail voor een existentiële crash te pakken.
Krachtiger
In die tien weken in de revalidatie instelling doe ik veel waardevolle inzichten op en voel ik me diep van binnen krachtiger worden. Langzaamaan beweeg ik weer in de richting van mijn eigen levenspad. Tegelijkertijd besef ik me dat ik er ook nog niet ben. Sterker nog, ik ben pas net begonnen met het belangrijkste deel van mijn herstel. Ik besluit weer terug te gaan in mijn oude functie bij de bank. Deels om financiële redenen, deels om te ervaren hoe ik nu omga met dezelfde triggers en prikkels. Dat gaat met vallen en opstaan.
In de jaren daarna geef ik verder vorm aan de zoektocht naar mezelf en mijn levenspad. Ik neem 4,5 jaar lang deel aan groepstherapie, doe aan yoga en meditatie, experimenteer met plantmedicijnen, en ontmoet waardevolle mentoren die mij spiegelen en dienen als klankbord. Zo nu en dan realiseer ik me dat ik steeds minder last heb van angst en paniek. Zonder dat ik me bewust daarop focus in mijn herstel. Het besef dat de oplossing van al mijn problemen en klachten in mijzelf ligt, wordt steeds duidelijker. Het heeft geen zin om van baan, partner, land of vriendengroep te veranderen wanneer ik niet in het reine ben met mezelf.
Omscholing
In deze ontwikkelingsreis merk ik ook dat mijn spirituele interesse gewekt wordt. Ik heb altijd al het gevoel dat er meer is tussen hemel en aarde en datgene wat wij met onze zintuigen kunnen waarnemen. Toch kon ik er verder weinig duiding aan geven. Dat krijgt steeds meer vorm door gesprekken met mensen, boeken en inzichten die ikzelf heb. Het ervaren en toelaten van gevoelens, emoties en mijn intuïtie zijn daarbij een belangrijke richtingaanwijzer. Tegelijkertijd vind ik het, rationeel als ik altijd ben geweest, spannend om deze kant in mezelf te erkennen. In de tussentijd voel ik dat mijn baan in de financiële sector op dat moment geen voldoening meer geeft. Ik merk de behoefte om andere mensen te gaan begeleiden in de reis naar hun eigen levenspad. Daarop laat ik me omscholen tot coach. In augustus 2020 ziet mijn eigen praktijk, genaamd ‘Je Ware Ik’, het levenslicht.
Het oude en nieuwe komt samen
Ruim 3 jaar lang wandel ik letterlijk een periode mee met cliënten die hun ziel en zaligheid aan mij toevertrouwen. Het leidt tot veel voldoening en dankbaarheid. Tegelijkertijd moet ik eerlijk bekennen dat het ondernemersvak en het continu zichtbaar moeten zijn me zwaar valt. Dat gaat steeds meer vanuit mijn hoofd dan vanuit mijn hart. Compleet onverwachts komt een terugkeer in de financiële sector op mijn pad. Een functie als trainer en coach waarbij ik mijn ‘oude’ kennis combineer met mijn ‘nieuwe’ ervaringen als coach. En dat in een sector die meer hart en menselijkheid kan gebruiken.
Momenteel zijn de deuren van mijn coaching praktijk (tijdelijk) gesloten. Voel je de behoefte om contact op te nemen? Wees dan welkom om dat te doen via de contactpagina.
Mijn levensmissie
Op het moment van schrijven (juli 2024) voel ik een enorme dankbaarheid en voldoening voor de reis die ik de afgelopen 11,5 jaar heb afgelegd. Het mag met recht een transformatie genoemd worden. Ik heb oude pijn achter me gelaten en voel me meer verbonden met mezelf en mijn levenspad. Daarnaast heb ik in mijn werk een prachtig middel gevonden om mijn levensmissie vorm te geven: zaadjes van bewustzijn planten.
Om mij heen heb ik een fijne club mensen opgebouwd waar ik op kan terugvallen als het nodig is. De relatie met mijn ouders is sterk verbeterd en mijn gevoelens en emoties nemen een welkome plek in in mijn leven. Ik durf steeds meer te vertrouwen op mijn intuïtie en onderbuikgevoel en ervaar daardoor steeds meer synchroniciteit in mijn leven.
De laatste keer dat ik daadwerkelijke angst en paniek heb gevoeld, kan ik me eigenlijk al niet eens meer herinneren. Daarbij krijgt mijn spirituele kant een steeds prominentere plek in mijn leven en bedrijf. Het geeft me richting, vertrouwen, betekenis en een gevoel van verbondenheid.
